WHY THIS BLOG?
On January 25, 2012 (Shevat 1) my dear, sweet, gentle mother passed away. Although it is customary in the Jewish tradition to say kadish for 11 months after the death of a parent and although I do belong to a conservative synagogue it somehow did not feel natural for me, an agnostic,  to say kadish for my mother, also an agnostic brought up in the tradition of secular Yidishkeyt.However, I am doing it (not totally regularly) and while I do find the act somewhat meaningful it does not essentially express who I am as a Jew and who she was.

My mother was a graduate of the I.L. Peretz School of Winnipeg, Canada. She was in its first kindergarten class (arguably the first Jewish kindergarten in North American) and graduated from the day school, mitlshul (junior high) and hekhere kursn (higher courses). She remained active in the school in various capacities and, sadly, lived to see its demise. She and my father, Meyer Zucker, z”l,  both loved Yiddish language and culture and instilled a love of these things in myself and my sister Rochelle. I felt that the most meaningful way to honor my mother’s memory and her way of being a Jew would have to be connected in some way to Yiddish.

I decided, therefore, to create a blog of Yiddish poems about mothers in her memory. Each week I shall post one Yiddish poem with an accompanying English translation. Although I have done a fair amount of translation and editing of translations (mostly prose) I do not fancy myself an expert translator of poetry. I hope I will be able to render at least some of the beauty and power of these poems, however imperfectly. Some of the translations will be my own, others will be by other people. Sources will always be noted. Each poem will be preceded, wherever possible, by a brief biography of the poet.  I will try to post each week’s poem by 9 PM on Thursdays.

 THE TITLE  
I  have chosen to call this blog (I wish there were another word) “Candle of Song” after a line in a poem by Rashel Veprinski (Piously as my mother the waxen wicks,/I light my candle of song). To me it is a beautiful metaphor of how the pious act of lighting Sabbath candles got transformed for the poet into the, for her, equally spiritual act of writing Yiddish poetry. The title is for me also evocative of yortsayt-likht (memorial candles) although it was not the poet’s intention. With this in mind, I have chosen to make Veprinski’s poem “Frum” (Piously) my first offering.

פֿאַר וואָס אַזא “בלאָג”?
דעם 1טן שבֿט 5772 איז אַוועק אין דער אייביקייט מײַן טײַערע, זיסע, איידעלע מאַמע, מרים פּערלמאַן צוקער. כאָטש ס’איז אָנגענומען בײַ ייִדן צו זאָגן קדיש 11 חדשים נאָך דער פּטירה פֿון אַ מאַמען אָדער אַ טאַטן  און כאָטש איך בין טאַקע אַ מיטגליד פֿון אַ קאָנסערוואַטיווער שול האָב איך עפּעס נישט געפֿילט אַז דאָס זאָל זײַן דער ריכטיקער און  נאַטירלעכער אופֿן פֿאַר מיר, אַ נישט־גליייביקע, צו פֿאַרהייליקן דעם אַָנדענק פֿון דער מאַמען וואָס איז אויך נישט געווען קיין גלייביקע. זי איז דערצויגן געוואָרן און אויפֿגעוואַקסן אין אַ ייִדיש־וועלטלעכער סבֿיבֿה און איז געווען אַ גראַדואַנטקע פֿון דער י.־ל. פּרץ־שול אין וויניפּעג, קאַנאַדע. זי איז געווען אַ תּלמידה אין דעם ערשטן קינדערגאָרטן דאָרטן וואָס האָט זיך געהאַלטן פֿאַר דעם ערשטן ייִדישן קינדערגאָרטן אין צפֿון־אַמעריקע און האָט דערנאָך גראַדויִרט פֿון טאָגשול, מיטלשול און העכערע קורסן. זי איז געבליבן אַקטיוו אַרום דער שול ווי אַ מאַמע און אַפֿילו שפּעטער אין פֿאַרשיידענע ראָלעס און האָט דערלעבט, צום באַדויערן, צו זען ווי די שול האָט זיך פֿאַרמאַכט. זי און מײַן טאַטע, מאיר צוקער, ז”ל, האָבן ביידע ליב געהאַט די ייִדשע שפּראַך און קולטור בלבֿ־ונפֿש און האָבן אײַנגעפֿלאַנצט די ליבשאַפֿט אין מיר און מײַן שוועסטער רעכל. איך האָב דעריבער געפֿילט אַז דער בעסטער אופֿן אָפּצוגעבן כּבֿוד איר אָנדענק און איר שטייגער זײַן אַ ייִד מוז זײַן אויף עפּעס אַן אופֿן פֿאַרבונדן מיט ייִדיש.
על־כּן האָב איך באַשלאָסן איר לזכר צו שאַפֿן אַ “בלאָג” מיט ייִדישע לידער וועגן מאַמעס. יעדע וואָך וועל איך אַרויפֿגעבן איין ייִדיש ליד צוזאַמען מיט דער ענגלישער איבערזעצונג. כאָטש איך האָב  געמאַכט ווי אויך רעדאַקטירט נישט ווייניק איבערזעצונגען (דער עיקר פּראָזע) האַלט איך זיך נישט ווי אַ גרויסער מומחא וואָס שייך איבערזעצן פּאָעזיע. איך האָף אָבער אַז איך וועל קענען איבערגעבן כאָטש עפּעס פֿון דער שיינקייט און כּוח פֿון די לידער, זאָל זײַן אַפֿילו אומפּערפֿעקטערהייט. טייל פֿון די איבערזעצונגען וועלן זײַן מײַנע, אַנדערע וועלן זײַן פֿון אַנדערע איבערזעצערס. דער מקור וועט אַלע מאָל אָנגעגעבן ווערן. פֿאַר יעדן ליד וועט קומען, וווּ מעגלעך, אַ קורצע ביאָגראַפֿיע פֿון דעם דיכטער.
 דער טיטל
איך האָב באַשלאָסן אַָנצורופֿן דעם בלאָג (הלוואַי וואָלטן מיר געהאָט אַ שענער וואָרט, סײַ אויף ייִדיש סײַ אויף ענגליש) “לידערליכט” נאָך אַ שורה אין ראַשעל וועפּרינסקיס אַ ליד (פֿרום ווי מײַן מאַמע די וואַקסענע קנויטן,/צינד איך מײַנע לידערליכט). איך האַלט אַז דאָס איז אַ פּרעכטיקער מעטאַפֿאָר פֿון ווי אַזוי די מיצווה פֿון ליכטבענטשן איז בײַ דער דיכטערין מגולגל געוואָרן אין דעם, פֿאַר איר, נישט ווייניקער גײַסטיקן אַקט פֿון שרײַבן ייִדישע לידער. כאָטש דאָס איז דאָ נישט געווען דער דיכטערינס כּוונה איז דער טיטל אויך מרמז אויף יאָרצײַט־ליכט. ווי דאָס ערשטע ליד האָב איך טאַקע אויסגעקליבן וועפּרינסקיס “פֿרום”.
שבֿע צוקער